by Franz KafkaTranslation by Ian Johnston
Before the law sits a gatekeeper. To this gatekeeper comes a man from the country who asks to gain entry into the law. But the gatekeeper says that he cannot grant him entry at the moment. The man thinks about it and then asks if he will be allowed to come in later on. “It is possible,” says the gatekeeper, “but not now.” At the moment the gate to the law stands open, as always, and the gatekeeper walks to the side, so the man bends over in order to see through the gate into the inside. When the gatekeeper notices that, he laughs and says: “If it tempts you so much, try it in spite of my prohibition. But take note: I am powerful. And I am only the most lowly gatekeeper. But from room to room stand gatekeepers, each more powerful than the other. I can’t endure even one glimpse of the third.” The man from the country has not expected such difficulties: the law should always be accessible for everyone, he thinks, but as he now looks more closely at the gatekeeper in his fur coat, at his large pointed nose and his long, thin, black Tartar’s beard, he decides that it would be better to wait until he gets permission to go inside. The gatekeeper gives him a stool and allows him to sit down at the side in front of the gate. There he sits for days and years. He makes many attempts to be let in, and he wears the gatekeeper out with his requests. The gatekeeper often interrogates him briefly, questioning him about his homeland and many other things, but they are indifferent questions, the kind great men put, and at the end he always tells him once more that he cannot let him inside yet. The man, who has equipped himself with many things for his journey, spends everything, no matter how valuable, to win over the gatekeeper. The latter takes it all but, as he does so, says, “I am taking this only so that you do not think you have failed to do anything.” During the many years the man observes the gatekeeper almost continuously. He forgets the other gatekeepers, and this one seems to him the only obstacle for entry into the law. He curses the unlucky circumstance, in the first years thoughtlessly and out loud, later, as he grows old, he still mumbles to himself. He becomes childish and, since in the long years studying the gatekeeper he has come to know the fleas in his fur collar, he even asks the fleas to help him persuade the gatekeeper. Finally his eyesight grows weak, and he does not know whether things are really darker around him or whether his eyes are merely deceiving him. But he recognizes now in the darkness an illumination which breaks inextinguishably out of the gateway to the law. Now he no longer has much time to live. Before his death he gathers in his head all his experiences of the entire time up into one question which he has not yet put to the gatekeeper. He waves to him, since he can no longer lift up his stiffening body.
Օրենքի առաջ նստած է դռնապանը։ Այս դռնապանի մոտ գալիս է մի մարդ երկրից, ով խնդրում է մտնել օրենքի մեջ: Բայց դռնապահն ասում է, որ այս պահին չի կարող իրեն թույլ տալ մուտք գործել։ Տղամարդը մտածում է այդ մասին և հետո հարցնում, թե արդյոք իրեն թույլ կտա՞ն հետագայում ներս մտնել։ «Հնարավոր է,- ասում է դռնապահը,- բայց ոչ հիմա»: Այս պահին օրենքի դարպասը, ինչպես միշտ, բաց է, և դռնապանը քայլում է դեպի կողքը, ուստի տղամարդը կռանում է՝ դարպասից ներս տեսնելու համար։ Երբ դռնապահը դա նկատում է, ծիծաղում է և ասում. Բայց նկատի ունեցեք. ես հզոր եմ: Իսկ ես միայն ամենաստոր դռնապանն եմ։Բայց սենյակից սենյակ կանգնում են դռնապանները, որոնցից յուրաքանչյուրը մյուսից հզոր է:Ես չեմ կարող դիմանալ երրորդի նույնիսկ մեկ ակնարկին»: Երկրից եկած տղամարդը նման դժվարությունների չէր սպասում. օրենքը միշտ պետք է հասանելի լինի բոլորի համար, կարծում է նա, բայց հիմա ավելի ուշադիր նայում է մուշտակով դռնապանին, նրա մեծ սրածայր քթին և երկար, նիհար, սևին։ Թարթառի մորուքը, նա որոշում է, որ ավելի լավ է սպասել, մինչև ներս մտնելու թույլտվություն ստանա։ Դռնապանը նրան տալիս է աթոռակ և թույլ է տալիս նստել դարպասի դիմացի կողմում։ Այնտեղ նա նստում է օրերով ու տարիներով։ Նա բազմաթիվ փորձեր է անում, որպեսզի իրեն ներս թողնեն, և նա մաշեցրեց դռնապանին իր խնդրանքներով։ Դռնապանը հաճախ կարճ հարցաքննում է նրան, հարցնում հայրենիքի և շատ այլ բաների մասին, բայց դրանք անտարբեր հարցեր են, ասում են բարի մեծերը, և վերջում նա միշտ ասում է նրան, որ դեռ չի կարող նրան ներս թողնել։ Մարդը, ով իրեն շատ բաներով է հագեցրել իր ճամփորդության համար, ծախսում է ամեն ինչ, որքան էլ արժեքավոր, գրավել դռնապանին։ Վերջինս վերցնում է այդ ամենը, բայց, ինչպես անում է, ասում է. «Ես սա վերցնում եմ միայն նրա համար, որ չմտածես, որ ոչինչ չես արել»: Տղամարդը երկար տարիների ընթացքում գրեթե անընդհատ հետևում է դարպասապահին։ Նա մոռանում է մյուս դարպասապահներին, և այս մեկը նրան թվում է օրենքի մեջ մտնելու միակ խոչընդոտը։ Նա անիծում է չարաբաստիկ հանգամանքը, առաջին տարիներին անմտածված ու բարձրաձայն, հետո, երբ ծերանում է, դեռ ինքն իրեն քրթմնջում է. Նա դառնում է մանկամիտ և քանի որ երկար տարիների ընթացքում, ուսումնասիրելով դռնապանին, նա ճանաչել է մորթյա օձիքի լուերը, նա նույնիսկ խնդրում է լուերին, որ օգնեն իրեն համոզել դարպասապահին։Վերջապես նրա տեսողությունը թուլանում է, և նա չգիտի, թե իր շուրջը իրոք ավելի մութ են, թե՞ աչքերը պարզապես խաբում են իրեն։ Բայց նա այժմ խավարի մեջ ճանաչում է մի լուսավորություն, որն անմարելիորեն դուրս է գալիս օրենքի դարպասից: Այժմ նա այլեւս ապրելու շատ ժամանակ չունի։ Մահից առաջ նա իր գլխում հավաքում է ամբողջ ժամանակի իր փորձառությունները մեկ հարցի մեջ, որը նա դեռ չի տվել դռնապանին: Նա ձեռք է տալիս նրան, քանի որ նա այլևս չի կարող վեր բարձրացնել իր կոշտացած մարմինը։
The gatekeeper has to bend way down to him, for the great difference has changed things to the disadvantage of the man. “What do you still want to know, then?” asks the gatekeeper. “You are insatiable.” “Everyone strives after the law,” says the man, “so how is that in these many years no one except me has requested entry?” The gatekeeper sees that the man is already dying and, in order to reach his diminishing sense of hearing, he shouts at him, “Here no one else can gain entry, since this entrance was assigned only to you. I’m going now to close it.
Դարպասապահը պետք է թեքվի նրա մոտ, քանի որ մեծ տարբերությունը փոխել է ամեն ինչ ի վնաս մարդու: «Այդ դեպքում ի՞նչ եք դեռ ուզում իմանալ»: հարցնում է դարպասապահը. «Դու անհագ ես».«Բոլորը ձգտում են օրենքին հետևել», – ասում է մարդը, – ինչպե՞ս է պատահել, որ այս երկար տարիների ընթացքում ինձնից բացի ոչ ոք մուտք չի խնդրել: Դարպասապահը տեսնում է, որ մարդն արդեն մահանում է և, որպեսզի հասնի իր նվազող լսողությանը, բղավում է նրա վրա. Ես հիմա պատրաստվում եմ փակել այն: